Πόζες

Είναι κάτι μέρες που θες να κρυφτείς απ' όλους κι απ' όλα.

Και όταν το καταφέρεις, υπάρχει πάντα η πιθανότητα να σε βάλουν μετά σε μια βιτρίνα και να φωτογραφίζεσαι από φιλότεχνους περαστικούς.

Συνειδητοποιείς ξαφνικά ότι δεν μπορείς να πας πουθενά. Και το χαμόγελό σου κρυμμένο και πιο παγωμένο από ποτέ. Μετά από πολλά κλικ και δεκάδες σκιές ανθρώπων να πέφτουν πάνω σου και να σε προσπερνάνε, θες να ξεδιπλωθείς, να βγεις πάλι εκεί έξω, να πεις τα μεγάλα σου όχι και τα μεγάλα σου ναι, να πάρεις ηρωικές αποφάσεις και να υποκύψεις σε πισωγυρίσματα. Τα θες ξανά όλα. Να κερδίσεις ανθρώπούς. Να χάσεις αυτούς που όριζες δικούς σου. Να αφεθείς. Να μην αφεθείς. Να κόψεις το τσιγάρο και να ξανακάνεις την πρώτη τράκα. Να βρίζεις μέσα στο αυτοκίνητο. Να τραγουδάς οδηγώντας βράδυ χωρίς να πηγαίνεις πουθενά. Να θες να είχες να πας κάπου. Να έχεις να πας κάπου αλλά να θες να ήσουν αλλού. Να διαλέγεις και να το ξέρεις μόνο εσύ. Να διαλέγεις και να το φωνάζεις. Να σε αγνοούν και να μην σε νοιάζει. Να σε νοιάζει και να πονάς. Να έχεις παγώσει τόσο μέσα σου που να μην μπορείς ούτε να πονέσεις.

Καμιά φορά βέβαια σου μένει μόνο να ελπίζεις να έχεις βγει καλός στις φωτογραφίες.