Συνήθως αυτή η πρώτη μέρα της Καινούριας Θερινής ώρας είναι γιορτινή. Και μελαγχολική. Αλλά χαμογελάμε με τη βεβαιότητα ότι έρχονται όλα τα πιο φωτεινά και τα πιο ελαφριά να μας βρούνε...και άμα έρθουν τα σκοτάδια, σκέφτομαι- ενώ με στραβώνει ο ήλιος από το παράθυρο της κουζίνας- πού θα τα κρύψουμε μέσα στο τόσο φως;

Ακολουθεί αυτό, που το αγάπησα προτού το διαβάσω:



Ο ΧΡΟΝΟΣ- ΚΑΚΟΠΟΙΟΣ






Βγαίνει και η Κυριακή σιγά σιγά


οι ώρες ειν’-αλήθεια- τρομερά μακρόσυρτες


θέλει ψαρόκολλα-εγκαρτέρηση το πράγμα.


Πόσο λαχτάρησα να φτερουγίσω Εκείνο


δεν έχει όνομα δυστυχώς ούτε υπόσταση


δεν υποφέρει από καμιά χυδαιότητα όπως


οι νόμοι της φύσεως ή η κακούργα διαλεκτική


κάθε γυναίκα είναι μια καινούργια


νύξη του Απόλυτου τη βλέπω μαγεμένος και κατατάσσομαι αμέσως


εθελοντής στην αλύπητη ματαιότητα.


Μ’ ένα ρομαντικό τσιγάρο θα άλλαζα διάβολε


κατεύθυνση.


Ν. Καρούζος