Μουσική (του) δωματίου (μου)

http://www.youtube.com/watch?v=bg09L2gVqRs

Πόζες

Είναι κάτι μέρες που θες να κρυφτείς απ' όλους κι απ' όλα.

Και όταν το καταφέρεις, υπάρχει πάντα η πιθανότητα να σε βάλουν μετά σε μια βιτρίνα και να φωτογραφίζεσαι από φιλότεχνους περαστικούς.

Συνειδητοποιείς ξαφνικά ότι δεν μπορείς να πας πουθενά. Και το χαμόγελό σου κρυμμένο και πιο παγωμένο από ποτέ. Μετά από πολλά κλικ και δεκάδες σκιές ανθρώπων να πέφτουν πάνω σου και να σε προσπερνάνε, θες να ξεδιπλωθείς, να βγεις πάλι εκεί έξω, να πεις τα μεγάλα σου όχι και τα μεγάλα σου ναι, να πάρεις ηρωικές αποφάσεις και να υποκύψεις σε πισωγυρίσματα. Τα θες ξανά όλα. Να κερδίσεις ανθρώπούς. Να χάσεις αυτούς που όριζες δικούς σου. Να αφεθείς. Να μην αφεθείς. Να κόψεις το τσιγάρο και να ξανακάνεις την πρώτη τράκα. Να βρίζεις μέσα στο αυτοκίνητο. Να τραγουδάς οδηγώντας βράδυ χωρίς να πηγαίνεις πουθενά. Να θες να είχες να πας κάπου. Να έχεις να πας κάπου αλλά να θες να ήσουν αλλού. Να διαλέγεις και να το ξέρεις μόνο εσύ. Να διαλέγεις και να το φωνάζεις. Να σε αγνοούν και να μην σε νοιάζει. Να σε νοιάζει και να πονάς. Να έχεις παγώσει τόσο μέσα σου που να μην μπορείς ούτε να πονέσεις.

Καμιά φορά βέβαια σου μένει μόνο να ελπίζεις να έχεις βγει καλός στις φωτογραφίες.

Αλλαγή ώρας

Ξανά Σάββατο, μια μέρα πριν ξαναρχίσει το σκοτάδι να μας θυμίζει πόσο ανάγκη έχουμε το φως. Πρώτο τραγούδι της μέρας "Heaven /I' m in Heaven...", πρώτη μυρωδιά καφές ελληνικός. Και τσιγάρο. Αλλά όχι τσιγαρίλα. Καταλαβαίνεις την διαφορά.

Πάνω στο κρεβάτι καλοκαιρινά και χειμωνιάτικα ανακατωμένα, φως και σκοτάδι μέσα έξω και μια διάθεση φυγής από παντού για κάπου...

Στις Εθνικές οδούς οι του τετραήμερου προσπαθούν την μεγάλη τους έξοδο ακινητοποιημένοι στα διόδια κι εγώ μπροστά σε μια ντουλάπα παίρνω απόφαση τον χειμώνα και τον τακτοποιώ στα ράφια΄με πολύ αργούς ρυθμούς. Να κρατήσω δυο τρία μπλουζάκια κοντομάνικα στο τελευταίο συρτάρι, μην έρθει η Άνοιξη απότομα κάποτε και με βρει απροετοίμαστη.

Το μυαλό μου είναι αλλού. Παρίσι και Ρώμη. Τα δυο πιο αγαπημένα μου πρόσωπα έπιασαν τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες και θα ξεχειμωνιάσουμε μακριά φέτος. Έχουν μπει προσωπικά στοιχήματα και θα το παλέψουμε κατά μόνας. Λέω, θα ξαναβρεθούμε σε γιορτινή συνάντηση επανασύνδεσης, θα τσουγκρίζουμε ποτήρια στη βεράντα μου, θα έχουν αναστηθεί οι βασιλικοί , θα μυρίζει απ' την κουζίνα ινδικό κοτόπουλο με μπύρα και το σάουντρακ θα 'ναι το γέλιο μας. Μπορεί και η τηλεόραση των απέναντι που θα παίζει σ' επανάληψη τα σίριαλ του χειμώνα που έρχεται. Αλλά τότε θα χει φύγει. Το ξέρω θα 'ρθουνε πάλι όλ' αυτά και θα μας βρει το ξημέρωμα μιας άλλης Κυριακής και άλλη μια φορά δεν θα 'χουν βρεθεί οι λύσεις σε κανένα πρόβλημα μετά από ολονύχτια ανάλυση και πάλι θα μας πονάνε τα ίδια και οι έρωτες που ήρθανε ή φύγανε θα κουβαλούν αποσιωπητικά αντί για τελείες... κι ένα μεγάλο ερωτηματικό θα σκάει πίσω από τις πολυκατοικίες μαζί με το πρώτο φως ενώ θα φτιάχνουμε στα πιάτα σχεδιάκια με τα κουκούτσια απ' το καρπούζι. Και κανείς δεν θα χει ιδέα πού θα πάμε διακοπές, αλλά τα πόδια μας ξυπόλητα θα ψάχνουν μια ζεστή αμμουδιά. Και οι μεγάλες αποφάσεις θα πάρουν αναβολή για τον Σεπτέμβρη...

Κι αυτό είναι υπόσχεση.