Καλώς ήρθατε κύριε Σεπτέμβρη

Καινούριος μήνας. Μακριά από λαμπάκια και φωτεινά δέντρα και άχνη ζάχαρη πεσμένη στο τραπέζι γύρω γύρω από το πιάτο με τους κουραμπιέδες, κάποιοι ξεκινάμε την νέα χρονιά. Τώρα.

Τώρα που νοιώθουν όλοι μια γλυκιά απογοήτευση σαν το καλοκαίρι να είναι μια προσωπική τους μάχη που πάλι χάσανε. Ωραίες ήττες είναι αυτές, βέβαιες και αναμενόμενες.



Απ' την άλλη, ο Σεπτέμβρης. Έρχεται πάντα καλοντυμένος, όχι κυριλέ. Άνετος, ποτέ cool , μ' ένα ύποπτο και μπορεί υποψιασμένο χαμόγελο στα μάτια. Φοράει τζην σκούρο μπλε και μαλακά καφέ δερμάτινα παπούτσια με κορδόνια-ποτέ παντοφλέ, σκαρπίνια ή αθλητικά. Τ-shirt χακί και ένα σακάκι ελαφρύ σαν το πρώτο σύννεφο πάνω από την πόλη. Χωρίς χρώμα, σχεδόν διάφανο. Προειδοποίηση και υπόσχεση βροχής. Να ξεπλυθούμε από τα αρμυρά νερά, όχι απαραίτητα της θάλασσας.



Μάλλον όλα γίνονται εκεί που δεν τα περιμένεις. Κυρίως με τον τρόπο που δεν περιμένεις. Αν είχα λίγη αλήθεια, έστω και πικρή, θα ήμουν όχι ευτυχισμένη αλλά ήσυχη τούτο τον Σεπτέμβρη. Δεν θα αναρωτιόμουν γιατί οι άλλοι δεν λένε αυτό που σκέφτονται και δεν κάνουν αυτό που λένε. Για ένα πράγμα είμαι σίγουρη μόνο, πως όλα γυρνάνε πίσω και σίγουρα ό, τι επράχθη αληθινά ήταν μεγάλο κι άξιο, έστω για αυτόν που τόλμησε να ενεργήσει.

Και πως.....:



Από τους στεναγμούς κάτι λιγάκι βγαίνει,

μα όχι από τη θλίψη, αυτήν την έχω εξαντλήσει. Πριν από την αγωνία.

Η ψυχή μεγαλώνει ξεχνάει και κραυγάζει. Κάτι λιγάκι βγαίνει, το γεύεσαι κι είναι καλό.

Δε θα μπορούσε όλα να απογοητεύουν. Χρειάζεται, ας ευλογιέται, κάποια βεβαιότητα. Αν όχι της σωστής αγάπης, τότε καμμιανής.

Και τούτο βγαίνει αληθινό ύστερα από αιώνιες πανωλεθρίες.

Ύστερα από μάχες σαν αυτές που οι πιο αδύναμοι γνωρίζουν.

Έρχεται κάτι που είναι περισσότερο από θάνατος.

Κοίμισε τους μεγάλους πόνους βαλσάμωσε την πληγή. Μακρύς θα είναι ο καιρός του άλγους του.

Μα όχι από τύψη που άφησε γυναίκα πίσω να τον περιμένει. Στρατιώτη λεκιασμένο από βρισιές. Που στάζουν ένα τέτοιο στιφό αίμα.

Αν ήταν να έφτανε για να μαλακώσει ο πόνος το αίσθημα της τύψης όταν καταστράφηκε.Αυτό που ευτυχισμένο με έκανε κάτω από τον ήλιο.

Πόσα τα ευτυχισμένα όταν κρατούσε.

Αν φτάναν οι αοριστίες κι αν περίσσευαν τα γλυκά ψέμματα, οι άδειες λέξεις θα μπορούσαν να αντέξουν κάθε οδύνη να με γιατρέψουν από το κακό.

Αν ήταν νά 'φταναν, κόκκαλο, αίμα, τένων. Το βασανισμένο μυαλό, η όμορφα πλασμένη οσφύ. Ψάχνοντας κάτι να αγγίξουν κάτω από του σκύλου το πιατάκι.Ο άνθρωπος θα γιατρευόταν από τον καυμό.

Γιατί ότι γίνεται να δοθεί το προσφέρω :Ψίχουλα και σιτοβολόνα και τριχιά.

Ντ. Τόμας