Κυριακάτικα

Στάχτες έξω απ' το τασάκι, φλιτζάνι, βιβλία μισοδιαβασμένα, φορτιστές, χαρτάκια, μολύβια, μια φωτογραφία από ένα καλοκαίρι, τρίμματα καπνού, μια μπλε κορδέλα, ένα δαχτυλίδι.

Είμαι κάτω από το τραπέζι της κουζίνας, έξι επτά χρονών, και κλέβω λέξεις από τον μεσημεριανό καφέ των μεγάλων. Δεν παίζω, μαζεύω υλικό, όπως τα κορδελάκια και τα κουτάκια που γεμίζουν τ' ακατάστατα συρτάρια μου. Κάποτε μπορεί να μου χρειαστούν.

Γνωρίστηκα κάποτε με ένα στρογγυλό όμικρον, κρύφτηκα μέσα του και περίμενα να μεγαλώσει. Θα 'ρχοταν ο καιρός που θα ξεκινούσαμε μαζί μια ολοκαίνουρια πρόταση, μπορεί και να 'χα μια μικρή ελπίδα σ΄ένα λιτό θαυμαστικό για το τέλος.

Επιρροές από τα τόσα και τόσα "happy ends". Σάββατο βράδυ στο σαλόνι΄αναμονή για την ελληνική ταινία. Ξύπνιοι μέχρι το σήμα της ΕΡΤ.

Ανάμεσα στην αρχή και το τέλος ψάχνω με συνέπεια τα συνδετικά (μας) μέρη κάποιου υπάρχοντος λόγου.

Ο Μίκι Μάους με το κόκκινο σορτσάκι του. Τον θυμάμαι χωρίς χρώμα. Ευτυχώς τα κινούμενα σχέδια δεν μεγαλώνουν μαζί μας. Ούτε κι οι ήρωες αγαπημένων ταινιών.

Θυμάμαι που 'χα γράψει κάπου για ένα θερινό σινεμά στο κέντρο κι ένα ασπρόμαυρο ζευγάρι που έβλεπε μαζί μας τη "Νύχτα" του Αντονιόνι. Τώρα που χειμώνιασε κατ' επανάληψη από τότε, αναρωτιέμαι πού να βρίσκονται.

Ο ήχος από τα χαλίκια κάτω απ' τα καλοκαιρινά μας παπούτσια. Μυρωδιά από γιασεμί και ποπ κορν.Κάποιοι μυρίζουμε αντηλιακό αντί για κολόνια. Ομορφιές.

Ανοίγει η πόρτα και μπαίνει μέσα μια παρέα μαζί με το κρύο. Έξω χιονίζει. Κρατάμε όλοι τα ζεστά μας φλυτζάνια. Χαμογελάμε απλά επειδή έξω πέφτει χιόνι. Επίσης ομορφιές.

Tις Κυριακές μεγαλώνουν οι σκιές μας στους τοίχους ανεξάρτητα από το φως. Ακόμα και μέσα στο απόλυτο σκοτάδι. Ακόμα και υπό το άπλετο φως μιας μέρας Αλκυονίδας.

Αν δεν υπήρχε ο καφές και το τσιγάρο, μάλλον θα έπρεπε να τα εφεύρουμε.

Οι Κυριακάτικες εημερίδες κλειστές πάνω στο τραπεζάκι. Σα να ποζάρουν.

Σχέδια για απογευματινές βόλτες. Καφέδες ξανά και σινεμά.

Ανοιχτό παράθυρο στις μυρωδιές της μέρας.

Λίγο πριν το Κυριακάτικο τραπέζι, λίγο μετά τον πρώτο καφέ...οι μουσικές μπορεί να μας σώσουν. Κλείνω το ράδιο. Έξω απ' το παράθυρό μου, περνάει ένα ακορντεόν. Ας ερχόσουν για λίγο/μοναχά για ένα βράδυ....