Ρημαγμένο Νταμάρι

Κάτω απ' τα ρούχα σου ξυπνάει ο πιο παλιός σου Θεός

Μεσ' τις βαλίτσες σου στριμώχνονται όλοι οι δρόμοι.

.............. Πες μου ποιός φόβος σε νίκησε πάλι. ...............

Δρόμοι, φόβοι νικητές και παλιοί Θεοί μπερδεύονται μαζί με τις ευχές για καλή χρονιά. Κάτω απ' τα καινούρια μας ρούχα παλιές πληγές. Ξεχασμένες. Για πάντα.

Για πάντα, δηλαδή ποτέ ξανά;

Ποτέ ξανά, δηλαδή πάμε απ' την αρχή;

Πάμε...

Κι όταν βγούμε στ' ανοιχτά, θα θυμόμαστε τραγούδια για να ξεχνάμε τις υποσχέσεις μας.

Κι όταν δεν θα θέλουμε να ξεχνάμε ούτε να θυμόμαστε αλλά να ζούμε ξανά και ξανά τα ίδια φορώντας το πιο παλιό μας ρούχο, θα γυρνάμε το κεφάλι μας σε ένα ποίημα σαν κι αυτό:

Ρημαγμένο Νταμάρι

Έρχονται ώρες που τί να σου κάνουν πια και τα χαμόγελα,

πέφτουν ένα ένα σαν τα πέπλα της Σαλώμης,

και στο τέλος απομένεις γυμνός, και τότε αρχίζουν όλα να

κραυγάζουν΄

τα μάτια κραυγάζουν: εμείς είμαστε που ρουφήξαμε τόση

ομορφιά,

τα χέρια κραυγάζουν : εμείς είμαστε που συντελέσαμε στην

υποταγή,

το σώμα κραυγάζει: εγώ είμαι που συσπάστηκα στην

κτηνωδία του καλοκαιριού,

οι στίχοι διαλαλούν τα μυστικά μας,

γίναμε πια σαν ιδιωτικό ημερολόγιο σε ξένα χέρια.

Έτσι είναι, δεν ωφελούν πια τα χαμόγελα, όσο κι αν είναι

ανοιχτόκαρδα,

ούτε ωφελεί να κρατάς το στόμα κλειστό όταν όλα

κραυγάζουν΄

και τί να την κάνεις την διπλομανταλωμένη αξιοπρέπεια

της σιωπής

τώρα που όλοι ξέρουν ποιούς ικετέψαμε, σε ποιές αγκαλιές

συσπειρωθήκαμε,

κι είναι το πρόσωπό μας νταμάρι ρημαγμένο

κι είμαστε σαν ψημένα κάστανα που εύκολα τα ξεφλουδίζει

κανείς.

Ντίνος Χριστιανόπουλος, Ποιήματα